عارضه در جراحی و یا درمان بیماران همیشه مساله ای آزاردهنده برای پزشکان و جراحان بوده و هست. جراحان سخت تلاش و کوشش کرده و در اعمال جراحی طولانی سلامت جسم خود را چه از طریق ایستادن متمادی در وضعیت های غیرعادی و ناموزون و یا از طریق تماس با اجسام برنده و ترشحات آلوده به خطر می اندازند و در تمام مدت درمان و یا پس از عمل جراحی و دوران نقاهت با همه دقتی که می کنند، شب ها با هر تلفنی دچار اضطراب و نگرانی از عارضه دار شدن بیمارشان می شوند. گاه دچار تردید می شوند که اگر روش درمان را تغییر دهیم شاید بهتر باشد و همچنان این دغدغه و اضطراب از عارضه و ناهموار بودن روند بهبودی بیمار در ذهن آنهاست و عمیقا با خون و رگ و پوست جراحان آشنا است. به همین جهت است که طبق آمار جراحان نسبت به افراد غیر از حرفه خود با توجه به یکسان بودن وضعیت جسمی ده سال کمتر زنده می مانند. این کاهش ده ساله در اثر فشار و اضطرابی است که شغلشان ایجاد کرده است. ...

1اعطای شخصیت حقوقی و صلاحیت تصمیم گیری به نهادهای محلی یکی از مهمترین عناصر مردم سالاری بوده و «تمرکززدایی» به عنوان یکی از شیوه های حکمرانی با هدف سرشکن کردن قدرت و پاسخگویی به نیازها و دغدغه های محلی مورد پذیرش کشورهای مختلف قرار گرفته است. در همین راستا قانونگذار اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز در اصل (7) و فصل هفتم از قانون اساسی «شوراهای اسلامی» را به رسمیت شناخته و تعیین وظایف و اختیارات آن را به مجلس شورای اسلامی تفویض نموده است. بر همین اساس مطابق قانون تشکیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی کشور و انتخاب شهرداران، تکالیف و اختیارات متعددی از جمله وضع عوارض برای این شوراها پیش بینی شد. فارغ از اینکه در قوانین متعدد دیگری نیز به وضع عوارض پرداخته شد، اما هیچ گاه مفهوم آن و محدوده صلاحیت شوراها در این زمینه مشخص نگردید. همین ابهام در مبنای قانونی، مفهوم و محدوده وضع عوارض و عوارض مازاد بر تراکم به عنوان یکی از مهمترین مصادیق عوارض مصوب شوراها، موجب رویکرد دوگانه دیوان عدالت اداری در این زمینه گردیده است. بنابراین نوشتار حاضر با بهره گیری از روش توصیفی تحلیلی به این رهیافت می رسد که اولاً قانون حاکم در زمینه وضع عوارض، قانون مالیات بر ارزش افزوده مصوب 1387 بوده که تنها وضع عوارض محلی جدید را به شوراها اعطا نموده است و لاغیر. ثانیاً وضع عوارض «مازاد بر تراکم» توسط شوراها مغایر قانون می باشد.

تعریف در منطق سنتی به حد و رسم تقسیم می شود و حد بنا بر دلایلی دور از دسترس دانسته می شود. بنابراین، آن چه مقدور است تعریف رسمی است. اما تبیین چیستی و شرایط رسم مشکلاتی را پدید آورده است. نتیجه این که رسم به سرنوشت حد گرفتار شده است و نشان داده می شود که فاقد ارزش منطقی و معرفت شناختی است. به نظر می رسد می توان در چهارچوب سنت منطق سینوی به بازسازی رسم پرداخت که لازمه اش بازنگری در تعریف و شرایط آن است. اگر چنین تلاشی موفق باشد معلوم می شود که نه رسم محدود به مرکب از ذاتیات و عرضیات است و نه عرضیات اختصاص به ماهیات مرکب دارد بلکه شامل ماهیات بسیط، عوارض وجودی و حتی عوارض تحلیلی هم می شود. بر این اساس، می توان اقسام قلمرو و کارکردهایی را برای رسم ترسیم و از ارزش منطقی و معرفت شناختی آن دفاع کرد تا آن جا که رسم می تواند همان کارکرد حد را داشته باشد بدون این که مشکلات آن را داشته باشد.

در طی 5 سال گذشته Laser Assisted in Situ Keratomileusiss (LASIK) یک اصطلاح عام گردیده است که حاصل موفقیت فوق العاده آن هم از نظر رفراکتیو و هم از جهت رضایت بیمار است. متاسفانه موفقیت زیاد باعث می شود که انتظارات بیمار نیز زیاد شود. بیماران تمایل دارند که لیزیک را یک عمل جزیی و کوچم جلوه دهند و جزاح باید تمام تلاش خویش را در جهت پیشگیری از عوارض و در صورت ایجاد، برخورد مناسب با آن به کار بندد. در این جا عوارض اصلی لیزیک ذکر شده و استراتژی های پیشگیری و درمان عوارض مرور می شود. اگر جنبه های مهم و اساسی پیش از عمل در نظر گرفته نشوند، می توانند باعث عوارض پس از عمل شوند. عمده مطالب ذکر شده بر تشخیص، پیشگیری و درمان عوارض حین و پس از عمل تاکید دارد.

زمینه و هدف: تینه آ کاپیتیس یکی از شایع ترین عفونت های قارچی پوستی است. اگرچه پیشرفت در داروها و وضعیت بهداشتی از شیوع آن کاسته است، اما هم چنان در کشور ما به خصوص در نواحی روستایی شایع می باشد. هدف از این مطالعه توصیف فراوانی عوارض کریون بود.روش اجرا: 18 بیمار مبتلا به کریون بستری شده در بیمارستان طی یک دوره 10 ساله مجددا معاینه شدند و بر اساس پرونده پزشکی، اطلاعات مربوط به بیماران تکمیل شد.یافته ها: 61.1% از بیماران کمتر از 10 سال و 77.7% مذکر بودند. متوسط دوره بیماری تا شروع درمان 16.9 روز بود. میزان اسکار و آلوپسی در تمام گروه ها یکسان بود و همه بیماران دچار اسکار شده بودند. 2 بیمار دچار انزوای اجتماعی در اثر این عوارض شدند. داروهای مختلف اثری در بروز عوارض نداشت و اسکار در همه گروه ها روی داد.نتیجه گیری: میزان عوارض به جامانده، رابطه ای با عوامل مختلف نظیر نوع دارو و زمان شروع بیماری تا درمان نداشت و آلوپسی در همه بیماران روی داد. نیاز به تحقیقات بیشتر در درمان بیماران برای جلوگیری از عوارض هم چنان احساس می شود.